Nog maar even...

Ons laatste verslagje eindigde ermee dat Daan gevraagd was om twee jaar bij BIS te komen werken en dat we daarover na aan het denken waren. Nu zullen jullie het misschien al wel gehoord hebben, maar we hebben besloten dat we niet twee jaar in Bandung willen wonen. Enerzijds vanwege Daans fysieke ‘mismatch’ met Indonesië, anderzijds omdat we ons leventje in Nederland missen. De stank, rommel, chaos en vooral de jankende moskeeën komen ons zo onderhand een beetje de keel uit. We komen dus lekker terug naar huis eind maart.

Verder hebben we onze vakantie in maart geboekt. We gaan 2,5 week naar Australië! Eerst 3 dagen Melbourne, dan 3 dagen Sydney en dan 10 dagen met een campervan van Sydney naar Gold Coast rijden. Als we daarna terugkomen in Bandung hebben we nog 1 dagje om uit- en in te pakken en dan gaan we alweer terug naar Nederland. Het is een cliché, maar de tijd is echt voorbij gevlogen. Daan en ik voelen ons ook echt geen toerist meer, maar inwoner van Bandung. Al blijven we voor de Indonesiërs een bezienswaardigheid; Daan vanwege zijn lengte en ik vanwege mijn blonde haar. We hebben nog nooit zo vaak op de foto gestaan als hier.

Terwijl ik dit zit te schrijven zitten we met Chris en Marjon in de trein naar Jogjakarta, waar vorige week dichtbij de Kelud vulkaan is uitgebarsten. Twee dagen terug lag er nog een laag as in Jogja, dus we hopen dat die intussen is verdwenen. Ook in Bandung hebben we last gehad van de as, dat is wel heftig als je bedenkt dat de vulkaan 600 kilometer van Bandung vandaan is. Twee dagen hebben we met een mondkapje op gelopen als we buiten waren; die vulkanische as wil je namelijk niet inademen. Chris en Marjon zijn 2,5 week op vakantie in Indonesië en zijn ook een paar daagjes op bezoek geweest in Bandung, waar ze zich verbaasden over de rotzooi, het drukke verkeer en de chaos, maar ook hebben genoten van een tocht naar de Tangkuban Parahu (de vulkaan van Bandung) en van de theeplantages eromheen. We hebben ze ook ons huis laten zien en Chris vond het maar niks; oud, vies en slecht onderhouden. Marjon zag er de charme wel van in, maar was denk ik wel blij dat ze hebben gekozen om in een hotel te slapen en niet bij ons in huis op een matrasje op de grond.

Een week of twee geleden zijn Daan en ik naar een wedstrijd van Persib Bandung, de plaatselijke profvoetbalclub, geweest. Eerst moesten we een dik uur op de scooter door de regen naar het stadion rijden. Het eigen stadion van Persib wordt verbouwd en dus moeten ze tijdelijk uitwijken naar een ander stadion. De rit ernaartoe was al een hele belevenis. Een eindeloze reeks auto’s stampvol met fans – ook in de achterbak kun je prima zitten als je de achterklep open laat - fans bovenop bussen, en aanhangwagens waarop mensen stonden te hossen, trommelen en zingen. Dit was in het stadion niet veel anders, maar al snel hadden we in de gaten dat de mensen op de tribune zichzelf wel moeten vermaken, omdat er op het veld weinig te genieten valt. Wat een stelletje hopeloze voetballers bij elkaar! Het doet en het rent maar door elkaar, maar van slim samenspel en tactiek hebben ze hier nog nooit gehoord.

Misschien ook wel leuk om even te vertellen is dat Daan en ik sinds de jaarwisseling iedere maandagavond met een groep expats in de zaal voetballen. Mannen uit Amerika, Australië, Groot Brittannië, Mexico, en andere westerse landen die hier net als Daan en ik werken. We voetballen dan twee uur lang 5 tegen 5. Grappig is dat er soms ook Indonesiërs meedoen, die allemaal minstens een kop kleiner en lang niet zo sterk (en lomp) zijn en regelmatig onder de voet worden gelopen door de blanken. Er doet bijvoorbeeld een man mee die altijd American Football heeft gespeeld en een aardige bodycheck in huis heeft. Gelukkig doen ze wel een beetje voorzichtig met mij, als enige meisje ☺. Overigens vinden de Indonesiërs het maar raar dat ik voetbal, maar daar trek ik me lekker niks van aan.

Wat mijn werk betreft begint het einde nu echt in zicht te komen. Nog twee weken heb ik hier om alles af te ronden wat ik niet vanuit Nederland kan doen. Al met al heb ik minder kunnen doen dan ik had gewild, maar daar heb ik me intussen bij neergelegd. Het blijft frustrerend dat dingen hier vaak niet gaan zoals je zou willen en dat het allemaal langer duurt dan je gewend bent, maar dat kun je niet een-twee-drie veranderen. Enerzijds moet je je daaraan aanpassen, maar anderzijds moet je oppassen dat dingen niet eindeloos blijven liggen en dat de dingen die moeten gebeuren wel gedaan worden. De grootste uitdaging is communicatie. De taal is een barrière, omdat veel van mijn collega’s gebrekkig Engels spreken, maar het cultuurverschil is misschien wel de grootste hindernis. Je moet weten wat je wel en niet kunt doen en zeggen om iets gedaan te krijgen en vergt tijd, geduld en ervaring. Ik merk wel dat het samenwerken steeds beter gaat; wat dat betreft is het jammer dat ik binnenkort weer terug ga.

Tot slot wil ik jullie nog even verslag doen van twee avonturen die we onlangs hebben meegemaakt. Daan is namelijk bijna beroofd! We liepen op een zondagmiddag terug van de supermarkt naar huis, op de stoep langs de grote weg toen Daan ineens door een vreemde man bij zijn broek werd gegrepen. “Watch out sir, watch out!” riep deze man steeds terwijl hij aan Daans broekspijp zat te sjorren. Ondertussen was er aan de andere kant van Daan een andere man komen staan, die zijn portemonnee uit z’n broekzak pakte. Daan had gelukkig snel in de gaten wat er aan de hand was en hij greep de man met zijn portemonnee letterlijk bij de kraag, waarop deze de portemonnee liet vallen. Dat was net op tijd, want de man stond op het moment om de portemonnee af te geven aan twee mannen op een scooter, die precies op dat moment voorbij reden. Het was echt helemaal ingestudeerd en op elkaar afgestemd, maar gelukkig had Daan het op tijd in de gaten. Aan mij had hij helemaal niks in deze situatie, want het ging allemaal zo snel en ik dacht dat de man Daan bij z’n broekspijp pakte omdat er een beest in was gekropen of azo en dat hij hem daarvoor probeerde te waarschuwen. Achteraf had ik er een akelig gevoel bij en ben ik blij dat deze mannen geen messen bij zich hadden en Daan er heelhuids vanaf is gekomen.
Dan het andere avontuur, wat iets minder spannend is maar desalniettemin het vermelden waard. Er zat namelijk een slang bij ons in huis! We werden op een zaterdagochtend wakker van geroep en lawaai beneden, waarop wij poolshoogte gingen nemen. Toen zagen we Sue, onze huisgenoot, buiten op de veranda staan met twee andere mannen met een stok. Met deze stok hadden ze even daarvoor de slang de kop ingeslagen. Sue vertelde dat ze bij het openen van de gordijnen ergens op was gaan staan, en dat dit een slang bleek te zijn. Deze was vervolgens onder de bank gekropen en Sue was van schrik naar buiten gevlucht. Daar had ze twee voorbijgangers aangesproken, die meteen meegekomen waren om de slang te zoeken. Het is ze gelukt om de slang naar buiten te jagen, waar ze hem (of haar) met een stok hebben gedood. Het was maar een kleine slang en achteraf bleek dat deze niet giftig was, maar toch. Het was wel even spannend!

Ik ga nu een eind breien aan dit verhaal. Waarschijnlijk is dit ons laatste verslag vanuit Indonesië. De volgende keer zullen we jullie verslag doen van onze reis door Australië. En daarna komen we alweer terug! Tot heel snel. Groetjes, Daan en Carolien