Goed nieuws en bijzondere avonturen

Na alle correspondentie van Daan dan nu een berichtje van mij. Zoals gezegd was ik in november twee weekjes terug naar Nederland om mijn onderzoeksvoorstel te presenteren voor de jury van de PhD competitie, bestaande uit doctoren en hoogleraren van het Radboud umc. In deze laatste ronde van de PhD competitie had ik concurrentie van 14 andere studenten, met wie ik streed om een van de vijf beschikbare Scholarships. Ik ben heel erg blij dat ik jullie kan meedelen dat ik een Scholarship heb gewonnen! Voor de komende vier jaar ben ik dus onder de pannen. Mijn onderzoek richt zich op het vinden van genetische factoren, zowel aan de gastheer- als aan de bacteriële kant, die bepalen welke vorm van tuberculose patiënten krijgen. Heel interessant, maar ik zal jullie niet vermoeien met alle details.

Intussen ben ik alweer zo’n drie weken terug in Bandung, waar het qua temperatuur nog immer zomers warm is. Daan en ik vinden het allebei een hele aparte gewaarwording; winter in deze temperaturen. Aan de ene kant is het heerlijk; geen kou, sneeuw, ijzel of andere ongein, maar aan de andere kant mis ik het ook wel om lekker binnen op te warmen met een kop warme choco. Om toch nog een beetje feeling te houden met de Nederlandse winter, besloten we dat we hier Sinterklaas gingen vieren. Samen met nog twee Nijmeegse stagiaires, twee Zweedse stagiaires en een Indonesische collega van mijn afdeling hebben we lootjes getrokken en cadeautjes gekocht. En uiteraard moesten er gedichten geschreven worden! Het was een enorm gezellige avond, met veel pepernoten (meegebracht uit Nederland), poëtische bijdragen van verschillend niveau en hilarische cadeaus.

Verder hebben Daan en ik vorig weekend samen met Itcha en Mawar (twee van mijn Indonesische collega’s) een tripje gemaakt naar Ujung Kulon, national park. In dit grote natuurgebied, gelegen in het uiterst westelijke puntje van Java, leven enkele neushoorns in het wild en die wilden we natuurlijk even spotten. Mawar en Itcha hadden de reis geregeld; een retourtje met de bus. We zouden eigenlijk het laatste stuk met een grote speedboot afleggen, vanwege de zeer slechte de conditie van de weg, maar men had gehoord dat dit intussen verbeterd was en dus was besloten dat we het hele stuk met de bus zouden doen. Zo gezegd zo gedaan, wij waren op zaterdagochtend om kwart over 6 (verzameltijd 6 uur, maar wij kennen intussen de Indonesische tijd) aanwezig bij het verzamelpunt, waar uiteraard nog meer dan de helft van de mensen niet aanwezig was. Toen een uur later iedereen gearriveerd was, moest er eerst nog uitgebreid ontbeten worden. Voor iedereen was ‘bubur’ gehaald, een typisch Indonesisch ontbijt; hartige rijstepap met kip, ei, ketjap en kroepoek. Uiteindelijk konden we om 8 uur dan eindelijk vertrekken. Er was ingeschat dat we zo tegen het eind van de middag bij Ujung Kulon zouden aankomen. Maar…… dat liep even wat anders. Ongeveer halverwege, net voorbij Jakarta, kwamen we ineens op een weg terecht die het predicaat ‘weg’ eigenlijk niet eens verdient; een grote verzameling stenen, kuilen, gaten en hobbels. Dat was het. Wij, in onze grote touringcar, hadden het gevoel dat we in een soort grote olifant zaten die van links naar rechts schommelde en stuiterde. En dat meer dan een uur lang…. Veel meer dan 5 kilometer zullen we in dat uur niet hebben afgelegd. Gelukkig kwamen we uiteindelijk weer bij een ‘goede’ weg uit en kon iedereen even bijkomen van het geschommel. Intussen liep het al tegen het begin van middag en we begonnen ons te realiseren dat we wel eens later aan zouden kunnen komen dan gepland. Maar, hier hadden we eigenlijk al rekening mee gehouden. Echter, er stond ons nog meer onheil te wachten! De motor van de bus hield het namelijk voor gezien. Zo stonden we om een uur of 3, half 4 langs de kant van de weg met panne. De motor was oververhit en het vermoeden bestond dat het iets met de roetfilter te maken had. Onze chauf had een gereedschapstasje bij zich en hij zou het proberen te fiksen. Geluk bij een ongeluk waren we nagenoeg op het strand ‘gestrand’ ☺. We konden uit de bus zo de zee in lopen. Daar hebben we ons dus even vermaakt, tot we werden gehaald met de mededeling dat de bus gemaakt was. Iedereen weer in de bus, de chauffeur startte de bus, wilde wegrijden, maar na 10 meter hield de motor het alweer voor gezien. Iedereen weer de bus uit en weer naar het strand. Zo ging het nog een keer of twee, maar uiteindelijk, bij de derde keer bleek de bus ook daadwerkelijk gemaakt te zijn. Het was inmiddels al 18 uur geweest en we hadden nog een flink stuk te gaan, maar vol goede moed gingen we weer op pad. Zo rond een uur of 8 a 9 gingen we van de ‘grote’ weg af en begonnen we aan het laatste stuk richting het nationale park. Al snel bleek dat de weg, die zogenaamd verbeterd zou zijn, helemaal niet verbeterd was en net als het eerdere stuk bestond uit stenen, gaten en hobbels. Zo hebben we, met een tempo van 5 a 10 kilometer per uur, uiteindelijk om half 2 (!) onze bestemming bereikt. De volgende dag zouden we om 7 uur opstaan, om te beginnen met het doel van deze reis; een tocht van de noord- naar de zuikust van Java. Omdat we ons op het smalste stukje Java bevonden, zou het maar 1.5 kilometer zijn en konden we dit lopend afleggen. We hadden dus ook geen drinken of eten meegenomen, omdat we toch zo weer terug zouden zijn. Al snel kwamen we erachter dat ook hier weer niks van bleek te kloppen; het waren geen 1.5, maar 8 kilometer, en we moesten ook hetzelfde stuk weer teruglopen. Een stuk van 16 kilometer dus, in de brandende hitte door de jungle en niemand had eten of drinken bij zich. Top geregeld! Uiteindelijk kwam het allemaal goed, want halverwege (aan de zuidkust) bleek een huisje te staan voor parkopzichters en die hadden drinkwater en eten. Was dat even een aangename en nodige verrassing! Achteraf was het alle moeite en gezucht wel waard geweest, want wat hebben we een prachtige natuur gezien! Het was voor Daan en mij allebei de eerste keer dat we in een jungle waren en we vonden het overweldigend mooi! En dan ook nog eens pal aan het strand gelegen, met mooi helderblauw water en mangroves tot aan de zee. In een woord: geweldig! Na deze toch was het snel douchen en omkleden en moesten we om 17u weer in de bus zitten, want we moesten weer terug naar Bandung, want maandag moest er gewoon weer gewerkt worden! Uiteindelijk zijn we om half 4 thuis aangekomen en hebben we onszelf de volgende ochtend maar vrij gegund.

Dan zal ik jullie nu nog even verslag doen van ons meest recente avontuur: het Djakarta Warehouse Project. Daan en ik gingen samen met Rachel en Reza, een Nijmeegse stagiaire en een Indonesische geneeskundestudent naar het grootste dance festival van Indonesië; Als dat maar goed gaat, dachten we van tevoren. En terecht, bleek achteraf, want over een stukje van 140 kilometer (het was in Jakarta) hebben we uiteindelijk negen uur (!) gedaan. We hadden een driver gehuurd, die ons van deur tot deur en weer thuis zou brengen. We wilden er zo rond 19 a 20 u zijn, dus voor de zekerheid besloten we om al om 15 u te vertrekken, dan zouden we toch tijd genoeg hebben zou je denken. Niet dus! Het laatste stuk was een grote file, er was een ongeluk gebeurd en alles stond he-le-maal vast. We gingen op een gegeven moment 500 meter per uur en werden steeds gefrustreerder in de auto. In het begin kun je er om lachen, maar naarmate de tijd wegtikte werden de scheldkanonnades t.a.v. Indonesiërs steeds feller en ons humeur steeds somberder. Toen het tegen middernacht liep en we steeds meer mensen op de snelweg uit auto’s zagen stappen, besloten wij ook om het laatste stuk maar te gaan lopen. Dan zouden we in ieder geval nog iets van het festival mee kunnen maken. Dit deden we en zo stonden we dan om 1 uur eindelijk bij een van de podia. Konden we toch nog de laatste 2,5 uur meemaken. Het is trouwens wel de moeite waard om jullie even te vertellen hoe het festivalterrein eruit zag; als een grote glibberende modderpoel! Het had de hele middag en avond geregend en het festival was buiten, dus alles was veranderd in modder en alle toeschouwers zaten van top tot teen onder. Gelukkig had ik mijn witte gympjes aan en Daan zijn stoffen allstars… Toch geldt uiteindelijk ook hier: het was alle moeite en het afzien absoluut waard! Het was een geweldige belevenis, je moet je alleen even aan de situatie overgeven en accepteren dat dingen hier nu eenmaal niet gaan zoals in ons geweldige georganiseerde kikkerlandje.

Zo, dat was het weer voor nu. Verder gaat alles hier nog steeds goed. Daans gezondheid is nog steeds in orde en ook ik heb nergens last van. Daan heeft het prima naar zijn zin bij BIS en ook ik vermaak me prima op de afdeling. De proposal-schrijf-stress zit er nu op en mijn project vordert gestaag. Minder snel dan ik had gehoopt, maar daar had ik me al een beetje op ingesteld. Het probleem is dat ik veel moet samenwerken met andere mensen, maar dat geplande meetings vaak niet doorgaan, zonder dat je hiervan op de hoogte wordt gesteld of te weten krijgt waarom. Komende week heb ik gelukkig eindelijk weer een paar meetings met collega-artsen en onderzoekers over mijn project, dus hopelijk kunnen we dan spijkers met koppen slaan en verdere vooruitgang boeken.

Tot het volgende berichtje!

Liefs,
Daan en Carolien