eindelijk goed nieuws en een bizar ongeluk

Een nieuw berichtje na mijn laatste, nogal fatalistische, boodschap. Het gaat ondertussen weer een heel stuk beter. Het leven is een heel eind leuker als je gezond bent merk ik. Mijn parasiet is om zeep geholpen door een arsenaal aan antibiotica. Die kan je overigens gewoon kopen in de apotheek. Geen enkel probleem. Je rijbewijs koop je ook gewoon bij de politie dus wat dat betreft past het prima in ’t plaatje. Anyway: Carolien is sinds gisteren weer terug in Bandung. Ze was voor twee weken terug naar Nederland voor een belangrijke presentatie voor haar PHD, uitslag nog niet bekend.

De twee weken die ik hier alleen was zijn ook weer voorbij gevlogen. Eindelijk een lange periode op BIS (de school) aan de gang, eerste lessen gegeven in Engels (ging goed) en het algehele gevoel is prima. Leerlingen zijn beschaafd en redelijk intelligent, weinig gedoe, gewoon prima dus. Daarnaast ben ik weer aan het voetballen geslagen. Wat los-vast met gasten in een zaaltje en wekelijks meetrainen met de 17 jarigen van football plus. Ben blij dat dat ook weer gaat. Conditie en kracht zijn ver te zoeken, maar dat komt wel weer.

Dan afgelopen weekend. Carolien was er nog niet en de groep waarmee wij optrekken, vroeg of ik zin had om mee te gaan naar Bali. Nou ben ik de beroerdste niet, dus dat wilde ik wel. Ticket geboekt, vrijdag gaan, zondag terug, mooi leven. Veel gesnorkeld daar. Echt de onderwaterwereld van de snorkels, finding nemo (gevonden overigens) en de kleine zeemeermin (niet gevonden, helaas).
Echter…..er stond een bizar en volstrekt ongeloofwaardig voorval ons te wachten. Komt ie:
Wij zouden met z’n vieren vertrekken, twee dames, twee heren. Ingechecked, koffie besteld en wat te eten, 11 uur ’s ochtends, nog steeds mooi leven dus. In een seconde of 8 ging dat volledig veranderen.
Reza en ik zaten naast elkaar. Reza heeft gigantische armen, ik niet. Kortom: hilariteit bij de dames (die zaten tegenover ons). Rachel, een van de meiden, stelde voor dat zij met hem ging armpje drukken, haha lachen gieren brullen, hij doet of ie verliest, tafel begint te wiebelen, Ahkin, andere dame, grijpt de tafel om deze te stabiliseren. So far, so good. Ik besloot vervolgens mee te gaan helpen tegen Reza. Dus Rachel en ik tegen Reza. Ik meeduwen, hij tegendrukken. Vervolgens een onwaarschijnlijk harde knap/ klap/ oid. Iedereen schrok, niet alleen aan onze tafel, maar in hele cafeetje en ook in de vertrekhal. En ik dacht: ‘ ik ken dit geluid’. Iedereen keek elkaar aan en leek niet goed te begrijpen wat er aan de hand was. Ik besefte me dat ik het geluid al eens gehoord had toen iemand bij voetbal zijn been brak. Reza zat echter naast me en zei verder niks. Ik dacht dat de tafel misschien kapot was, ik voelen, niks. Toen mompelde Reza naast me: ‘I dislocated my arm’. We dachten eerst dat hij ons in de zeik nam. Maar ja, wat was dat geluid dan??? Vervolgens: ‘no, I think it is broken’. WTF!?!?! Wat bleek: zijn bovenarm was doormidden geknald! Hij moest dus zo snel mogelijk weg naar ziekenhuis. Dat is lastig, dingen snel doen in Indonesie. Dus het duurde even voordat hij goed en wel weg was. Rachel ging met hem mee, Ahkin en ik bleven achter. Het eten werd toen geserveerd overigens. Goede timing. Na een kwartier kwam Rachel terug. Wat moesten we doen? Al snel besloten dat een iemand zou blijven en de andere twee zouden ‘gewoon’ gaan. Rachel gaf te kennen geen plezier te kunnen hebben in Bali met dit in haar achterhoofd. Zij zou bij Reza blijven en ons op de hoogte houden.
Ahkin en ik dus naar Bali. Toen we er net waren kwamen de verontrustende berichten uit Bandung: zeer linke breuk, geen gevoel meer in zijn hand en deze ook niet meer kunnen bewegen, scherpe punt van het bot zat tegen de zenuw aan. Lichte paniek dus. Opereren noodzakelijk en na 3,5 uur was de boel vastgeschroefd en dichtgenaaid. Na nieuwe foto’s blijkt dat het uiteindelijk goed zou moeten komen. Met een maand of drie zou de hand weer moeten werken. Pak van mijn hart! En ook van die van hem aangezien hij dokter wil worden en een begenadigd gitarist is.
Bij terugkomst op zondagavond meteen naar het ziekenhuis op bezoek. Hij lag er relatief goed bij (voor zover dat mogelijk is in deze situatie). Soort van eind goed, al goed dus.

Ik zal Carolien vragen haar verhaal ook te vertellen nu de grootste drukte voor haar achter de rug is.

Tot de volgende keer 

Groet,
Daan